Την κρίση δεν πρέπει να την παίρνουµε «µέσα» µας αλλά «πάνω» µας.
Κρίση. Μία λέξη δαιμονοποιημένη. Ίσως και ορθά. Διότι έχει 8 έννοιες: γνώμη, άποψη, απόφαση, κριτική, αξιολόγηση, δίκη, κίνδυνος, ευκαιρία. Η έννοιά της διευρύνεται από το άσπρο έως το μαύρο, από το ναδίρ έως το ζενίθ. Από την αισιοδοξία έως την απαισιοδοξία.
Είναι μία λέξη, που ακόμα και στην πιο απλή της έννοια εμπεριέχει χαρακτηριστικά τα οποία ποικίλουν μόνο στην έντασή τους: απειλή, έκπληξη, ανάγκη για άμεση δράση, ανάγκη για αλλαγή.
Ο τρόπος χειρισμού της κρίσης, με την κάθε έννοιά της, είναι το διακύβευμα της εκάστοτε πολιτικής. Είναι το αποτέλεσμα της ικανότητας, της επιδεξιότητας, του σχεδιασμου, της στόχευσης και του ύφους.
Είναι το αμάγαλμα προσωπικής ποιότητας, αντοχής, οξυδέρκειας και οραματισμού αυτών που έχουν την ευθύνη να χαράζουν πολιτική, να την υλοποιούν, τροποποιούν, εξελίσσουν και στο τέλος να αξιολογούνται.
Δηλαδή να κρίνονται ως αποτέλεσμα της διαχείρισης κρίσεων που είχαν στην ευθύνη τους. Διότι, η διαχείριση κρίσεων: γνωμών, απόψεων, αποφάσεων, κριτικών, αξιολογήσεων, δικών, κινδύνων, ευκαιριών είναι η καθημερινότητά τους.
Ο πιο ενδεδειγμένος, διαχρονικά, τρόπος για την επιτυχή διαχείριση των κρίσεων με την κάθε έννοια της λέξης, είναι να την παίρνει ο επικεφαλής «πάνω» του. Να την αντιμετωπίζει κατάματα. Να έχει την προσωπική πίστη ότι θα την αντιμετωπίσει επιτυχώς. Αυτό γίνεται όταν τα μάτια του τα έχει μόνο εστιασμένα στον τελικό στόχο. Χωρίς το φόβο ότι δε θα τα καταφέρει.
Χωρίς να κοιτάει πίσω και να αναλώνεται σε αποφάσεις που είχε πάρει στο παρελθόν ή αποφάσεις που θα έπρεπε να έχει πάρει. Χωρίς να αποπροσανατολίζεται εάν είχαν γίνει τα πράγματα αλλιώς σε κάποια άλλη παρελθοντική στιγμή. Ο ηγέτης διαχείρισης κρίσεων, δηλαδή ο κάθε πολιτικός ηγέτης εκ της προδιαγραφής θέσης του έχει δει την εκάστοτε ευκαιρία που προκύπτει από κάθε κρίση. Έχει ήδη προσομειώσει στο μυαλό του την επιθυμητή πραγματικότητα, άρα και ευκαιρία μετά την κρίση και κινείται με αυτοπεποίθηση προς την κατεύθυνση αυτή. Χωρίς αμφιταλαντώσεις και αμφιβολίες. Η σιγουριά που απορρέει από την προσωπική του ποιότητα, είναι η πυξίδα και η ασφάλεια για τους υπόλοιπους.
Και ενώ η πιο ενδεδειγμένη στρατηγική διαχείρισης κρίσεων είναι ο ηγέτης να την παίρνει «πάνω» του, η στρατηγική που αντενδύκνειται είναι να την παίρνει «μέσα» του. Εάν την ουσία των εννοιών της λέξης κρίσης, τις πάρει «μέσα» του, θα τον επηρεάσουν ως άνθρωπο και ως ηγέτη σε καίρια σημεία της ψυχοσύνθεσής του και κατά συνέπεια δε θα έχει διαύγεια, δεν θα μπορεί να δει την ευκαιρία, δεν θα αποφύγει το φόβο και δε θα μπορέσει να οδηγήσει προς την επιτυχία και τον τελικό στόχο.
Δύο έννοιες πολύ κοντά μεταξύ τους στην διαχείριση κρίσεων, «πάνω» μου και «μέσα» μου αλλά τόσο αντιδιαμετρικές ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Όπως ο κίνδυνος με την ευκαιρία. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχαιότητα οι σοφοί των περισσότερων πολιτισμών δίδασκαν ότι κάθε κρίση μπορεί να είναι και μία ευκαιρία. Αρκεί να μη την παίρνουμε «μέσα» μας και τη μετατρέπουμε σε κίνδυνο.
Με οδηγούς το αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος, την προσήλωση στην απόλυτη αλήθεια των γεγονότων, την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια και την προσωπική στάμινα, η κρίση μετατρέπεται σε ευκαιρία. Άρα, χρειάζεται άρτια ψυχική, πνευματική και φυσική κατάσταση, γνώση, εξειδίκευση και εμπειρία.
Και όπως λέει ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, ο γνωστός Βρετανός διηγηματογράφος, ποιητής και μυθιστοριογράφος, «υπάρχουν 40 εκατομμύρια λόγοι για να αποτύχεις, αλλά απολύτως καμία δικαιολογία». Η κρίση της κρίσης δεν επιδέχεται δικαιολογίες. Αποδέχεται παθήματα που έγιναν μαθήματα και ευκαιρίες που υλοποιήθηκαν άμεσα.
Δημήτρης Μιχόπουλος, Thought Igniter | Fixer: “Πολιτικές «κρίσεις»” | Date: 30/03/2023 © Energizing Greece Magazine | 2nd Edition March 2023 |
About The Author
