Roundtable in print
Participants:
- Stella Samartzi, Corporate Wellness Expert Coach, Yoga Teacher
- Dr. Faedra Logotheti, Clinical Psychologist, Mindfulness Trainer
- Zoe Darla, Sr. HR Business Partner στην Openbet, Global DEI, Engagement and Culture Manager, Certified Corporate Coach
- Kelly Mavromati, Managing Director, Eplatform SA, Co-Founder: Gringrowth.gr, Energizinggreece.gr, Greeceisthedestination.gr, Publishing.gr, Netzeroenergy.gr, Co-Founder: Energizing Greece Magazine, Diamond Pages Magazine
- Irini Dendrinou, Psychotherapist, Mental Health Counselor, Msc Applied Clinical Psychology, UCLan, U.K
- Dr. Hara Trapkou, Synthentic Psychologist Psychotherapist, MA in Systemic Philosophy & Educational Sciences (EKPA), Certified Adult Educator
Εν αρχή ήν η φιλοδοξία (Aspiration)…
Και κάπου εδώ μπαίνει η έμπνευση ( Inspiration)…
Πότε και πως μπαίνει η αγωνία του να τα καταφέρεις; (Desperation)
Πόσο συνειδητοποιημένη είναι η ανάγκη για προσπάθεια; (Perspiration)
Πως μπορεί να χαθεί η συνοχή και η αλληλουχία σε αυτά τα 4;
Έχει δημιουργηθεί ένας κύκλος σε όλη τη διαδρομή;
Κλείνει αυτός ο κύκλος και πως;
Όταν δεν είμαστε ο επαγγελματικός μας ρόλος…
Όταν κάποιος μας αφαιρέσει όλα αυτά τα «πέπλα», τους «τίτλους» και τις
πολλές στιγμές επιτυχιών…
Όταν κάποιος μας αφαιρέσει τον τρόπο με τον οποίο μας μιλούν οι άλλοι,
επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε…
Όταν κάποιος μας αφαιρέσει επιτυχίες και βραβεία…
Όταν κάποιος μας αφαιρέσει το γεμάτο πρόγραμμα μας με τις συναντήσεις και τις υποχρεώσεις…
Και σταθούμε απέναντι στη νέα κατάσταση…
Τότε… Ξέρουμε ποιοι είμαστε;
Τι αισθανόμαστε;
Και κυρίως …
Πως νιώθουμε που κλείνει ένας κύκλος και πως μπορούμε, αν μπορούμε, να αξιοποιήσουμε ότι ζήσαμε σε αυτό τον κύκλο ακόμα και αν δεν ανοίξει ένας νέος, ίδιος ή παρεμφερής κύκλος;
Πολλές φορές καλούμαι να συνομιλήσω με άτομα τα οποία έχουν ηγηθεί σε θέσεις ισχύος, διακεκριμένες, θεσμικές… Σε άτομα που έχουν διαχειριστεί ομάδες, μεγάλο αριθμό ανθρώπων, έχουν υλοποιήσει μεγάλα πρότζεκτς και έχουν «γευτεί» πολύ μεγάλες επιτυχίες.
Έχω παρατηρήσει σε αυτά τα άτομα ότι όταν κλείνει ένας κύκλος, όλη η ένταση της εμπειρίας που έχει μέσα του, η φιλοδοξία, η έμπνευση, η αγωνία να τα καταφέρει, η καθημερινή προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί, μόνο όταν υπάρχει ισορροπία ολοκληρώνεται φυσιολογικά και παίρνει νέα μορφή.
Τότε φαίνεται η σημασία αυτής της ισορροπίας και αν αφορά την επαγγελματική, οικογενειακή, προσωπική του ευημερία, εν γένει το πόσο «υγιής» είναι.
Αυτή η αλληλουχία είναι που του δίνει τα εφόδια να επιλέξει την επόμενη σωστή επαγγελματική κίνηση και μία εν γένει ισορροπημένη προσωπική ζωή.
Είναι πολύ σημαντικό άτομα που έχουν την ανάγκη να ανήκουν κάπου και να έχουν πορεία σε ένα κύκλο, κυρίως να ηγούνται αυτού του κύκλου, να εστιάζονται στην μέθοδο «Αρχής, Μέσης, Τέλους».
Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι το τέλος είναι μέρος του κύκλου μιας συγκεκριμένης πορείας, αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις και αποδέχεται με ισορροπία ότι είναι φυσιολογικό να σταματήσει κάποτε ο ηγετικός του ρόλος.
Σε αυτό τον βοηθάει η προσωπική του «υγεία» την οποία πρέπει να προστατεύει και να διατηρεί σε απόλυτη αρμονία με «εργαλεία» ψυχής, σώματος και πνεύματος.
Η νοοτροπία του ηγέτη πρέπει να διακατέχει τα άτομα αυτά τόσο στην καθημερινή τους εργασία όσο και στη σωματική, ψυχική και πνευματική τους υπόσταση.
Με τη διευρυμένη αυτή νοοτροπία ηγέτη, ακόμη και όταν κλείσει ένας κύκλος, ακόμη και αν δεν ανοίξει κάποιος νέος, το άτομο θα μπορεί να έχει ισορροπία, να εμπνέει και να εμπνέεται, να προσφέρει και να ευημερεί.
Οι επαγγελματικοί κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν, και η διαδρομή μέσα σε αυτούς πρέπει να αφήνει αποτύπωμα το οποίο θα ωθεί το άτομο να αφήσει πίσω του αυτό που είχε και να αξιοποιήσει ότι έχει αποκομίσει, τα εργαλεία που έχει, ώστε να προχωρήσει στην επόμενη μέρα που επιθυμεί.
Ειδικά ο ηγέτης που έφτασε ψηλά ενδυναμωμένος από μια επίσης «υγιή» ομάδα με την οποία κατέκτησε κορυφές θα προχωρήσει στον επόμενο κύκλο με δυνατά εχέγγυα νέων επιτυχιών.
Η διακοπή της εργασίας μπορεί να είναι αναμενόμενο στάδιο ζωής, ωστόσο, ποιος είναι πραγματικά έτοιμος για αυτό;
Επιστημονικές έρευνες τονίζουν ότι οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη τάση να εμφανίσουν κατάθλιψη μετά το πέρας της βασικής τους καριέρας μιας και η επαγγελματική τους αφοσίωση ίσως να μην άφησαν ποτέ περιθώριο να αναπτύξουν άλλα ενδιαφέροντα ή να χτίσουν βαθιές συναισθηματικές σχέσεις.
Με τη συνταξιοδότηση, ένας ηγέτης δεν απομακρύνεται μόνο από τη ίδια την εργασία. Απομακρύνεται επιπλέον από την δημόσια εικόνα του, τη σύνδεση του ονόματός του με έναν ισχυρό οργανισμό, τη δύναμη, τις κοινωνικές επαφές, την επιρροή και τον θαυμασμό που είχε κάποτε. Επιπλέον, αυξάνει την έκθεσή του στο σπίτι με έναν σύντροφο με τον οποίο έχει συναισθηματικά απομακρυνθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και καλείται να πειραματιστεί σε έναν νέο τρόπο συνύπαρξης μαζί του.
Επιπλέον, το ζενίθ της καριέρας συμπίπτει χρονικά με τις φυσιολογικές φθορές του χρόνου. Η υπέρταση, οι αλλαγές στο σώμα, οι αυξημένοι δείκτες στις αιματολογικές εξετάσεις, οι ρυτίδες, τα γκρίζα μαλλιά, τραυματίζουν την αυτοεκτίμηση και συχνά δημιουργούν κρυμμένο άγχος, θυμό και θλίψη. Είναι η εποχή που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, κάποιοι αγαπημένοι χάνονται από τη ζωή. Είναι η εποχή που ο ηγέτης θα έρθει σε επαφή με τη θνητότητά του και θα μετρήσει τα ζωτικά χρόνια που έχει μπροστά του.
Ο M. Forbes λέει, «η συνταξιοδότηση σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από όσους μπορεί να σκοτώσει η σκληρή εργασία». Μια απαισιόδοξη άποψη που μας κάνει όλους να αναρωτηθούμε, «είναι τελικά η αυλαία της επαγγελματικής δραστηριότητας ένας σκληρός μονόδρομος;»
Ίσως όχι. Αν θέλει κανείς να ζήσει μια ενδιαφέρουσα ζωή και μετά την διακοπή της εργασίας του, αν επιθυμεί να αποχωρήσει από τον επαγγελματικό στίβο με χάρη, είναι σημαντικό να προετοιμαστεί για αυτό πολύ νωρίτερα. Κάθε manager, κάθε ηγέτης καλείται από νωρίς, να επενδύσει όχι μόνο στην επαγγελματική του επιτυχία, αλλά και σε ενδιαφέροντα, σε αυτογνωσία, σε πνευματικότητα, αλλά και στις βαθιές συναισθηματικές σχέσεις.
Η συνταξιοδότηση δεν σημαίνει πάντα το τέλος της επαγγελματικής δράσης. Μπορεί κανείς να μείνει μερικώς ενεργός με πολλούς τρόπους. Ακόμη, μπορεί να έχει μια ζωή γεμάτη ζωτικότητα, και πληρότητα, να βρει νέο σκοπό, να βαδίσει σε νέα μονοπάτια, να επανασυνδεθεί με τον χαμένο του πυρήνα και να συνδεθεί με νέους τρόπους με όσους αγαπά και εκτιμά.
Όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας νέος. Είτε είναι επιλογή μας είτε όχι δυσκολευόμαστε να άφησουμε το γνώριμο για να αγκαλιάσουμε το νέο. Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται όταν για χρόνια έχουμε υοθετήσει συνήθειες και ρόλους και έχουμε ταυτηστεί με αυτούς. Η συνταξιοδότηση, αν και σηματοδοτεί το τέλος μιας καριέρας, μπορεί επίσης να είναι η αρχή μιας γεμάτη και στοχευμένης φάσης ζωής.
Η θετική διαχείριση της ζωής μετά τη διακοπή της εργασίας λόγω γήρανσης μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεταμορφωτικό ταξίδι αρκεί να βρεθεί ο σκοπός αυτός που θα εξυπηρετεί τη νέα κατάσταση ζωής. Οφείλουμε να προσεγγίσουμε τη συνταξιοδότηση όχι μόνο ως εκκαθάριση αλλά και ως έναν άλλον νέον κύκλο ζωής, ως μια νέα ευκαιρία να τεθούν νέοι στόχοι και φιλοδοξίες.Να αναρωτηθούμε τι θέλουμε να πετύχουμε σε αυτή τη φάση της ζωής. Είτε πρόκειται για ταξίδια, για εκμάθηση νέων δεξιοτήτων, για εθελοντισμό ή για περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους, το να έχουμε ξεκάθαρους στόχους μπορεί να δώσει στη συνταξιοδότησή μια αίσθηση σκοπού.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε; Η διατήρηση της καλής σωματικής υγείας είναι απαραίτητη για την πλήρη απόλαυση της συνταξιοδότησης. Η τακτική άσκηση, μια ισορροπημένη διατροφή και οι τακτικοί ιατρικοί έλεγχοι μπορούν να σας βοηθήσουν να παραμείνουμε δραστήριοι και γεμάτοι ενέργεια. Ασχολούμστε με δραστηριότητες που μας αρέσουν, είτε πρόκειται για πεζοπορία, γιόγκα, κολύμπι ή απλώς καθημερινές βόλτες.
Όπως η σωματική υγεία είναι ζωτικής σημασίας, έτσι είναι και η ψυχική ευεξία. Διατηρούμε το μυαλό σας αιχμηρό προκαλώντας τον εαυτό μας με δραστηριότητες που διεγείρουν τη γνωστική λειτουργία. Όπως το διάβασμα, τα παζλ, τα σταυρόλεξα ή ακόμα και να παρακολουθήσουμε μαθήματα για θέματα που μας ενδιαφέρουν.
Η συνταξιοδότηση μερικές φορές μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση. Για να το αντιμετωπίσουμε αυτό, μένουμε συνδεδεμένοι με φίλους, οικογένεια και πρώην συναδέλφους. Γινόμαστε μέλη σε συλλόγους, κοινοτικούς οργανισμούς ή γινόμαστε εθελοντές για λόγους που μας ενδιαφέρουν. Η οικοδόμηση και η διατήρηση ενός ισχυρού κοινωνικού δικτύου μπορεί να βελτιώσει τη συνολική μας ευημερία.
Πολλοί συνταξιούχοι απολαμβάνουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν και να εξερευνήσουν νέα μέρη. Τα ταξίδια μπορούν να προσφέρουν πολιτιστικό εμπλουτισμό, χαλάρωση και αξέχαστες εμπειρίες. Επίσης, είναι η τέλεια στιγμή για να εξερευνήσουμε νέα χόμπι και ενδιαφέροντα για τα οποία μπορεί να μην είχαμε χρόνο ως εργαζόμασταν καθημερινά. Είτε είναι ζωγραφική, κηπουρική, φωτογραφία ή εκμάθηση μουσικού οργάνου, η ανακάλυψη νέων παθών μπορεί να είναι απίστευτα ανταποδοτική.
Ο εθελοντισμός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να παραμείνουμε δραστήριοι και να έχουμε ένα θετικό αντίκτυπο στην κοινότητά. Προσδιορίζουμε τους οργανισμούς και τους σκοπους που ευθυγραμμίζονται με τις αξίες μας και δωρίζουμε το χρόνο και τις δεξιότητές μας σε αυτούς.
Αναζητούμε τρόπους για να κάνουμε τις συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις να διαρκέσουν περισσότερο, όπως να μείνουμε σε μικρότερο σπίτι ή να εξερευνήσουμε νέες ευκαιρίες μερικής απασχόλησης.
Η ζωή μετά τη συνταξιοδότηση θα φέρει αλλαγές, αναμενόμενες και απροσδόκητες. Αγκαλιάζουμε αυτές τις αλλαγές με ανοιχτό μυαλό. Ζητάμε βοηθεία ενός θεραπευτή, συμβούλου ή προπονητή ζωής σε τυχόν συναισθηματικές ή ψυχολογικές προκλήσεις που μπορεί να προκύψουν.
Για να μπορέσουμε για να διαχειριστούμε θετικά τη ζωή μετά τη διακοπή της εργασίας θέλει μια ολιστική προσέγγιση που περιλαμβάνει τη σωματική, ψυχική, κοινωνική και οικονομική ευημερία. Η συνταξιοδότηση είναι μια στιγμή για αυτο-ανακάλυψη, προσωπική ανάπτυξη, επιδίωξη νοήματος, προσφοράς και δημιουργίας με διαφορετικό τρόπο.
Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε οργανισμός, χρειάζεται φως για να παραμείνει
υγιής και να συνεχίσει να αναπτύσσεται.
Η ανάπτυξη στους ανθρώπους αφορά στην προσωπική, και την επαγγελματική τους ευημερία και εξέλιξη. Στις αρχές του 1900 η Hawthorne Works στο Σικάγο ξεκίνησε μια μελέτη βελτίωσης της απόδοσης του εργοστασίου και την παραγωγικότητα. Οι εργαζόμενοι συμμετείχαν. Όμως η μόνη αλλαγή που έγινε στο περιβάλλον ήταν να λάμψουν τα φώτα. Η παραγωγικότητα εκτινάχθηκε στα ύψη. Ακόμη και όταν τα φώτα χαμήλωσαν ξανά, η παραγωγικότητα συνέχισε να ανεβαίνει. Ο επικεφαλής ερευνητής Fritz Roethlisberger κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο φωτισμός ήταν άσχετος με την υψηλότερη παραγωγικότητα. Στην πραγματικότητα προέκυψε επειδή η καθημερινότητα των εργαζομένων είχε σημασία για κάποιον.
Ένας από τους πιο σημαντικούς άξονες λοιπόν, στον οποίο έχει μεγάλη και διευρυμένη αξία να κινούνται τα άτομα σε ηγετικούς ρόλους, είναι η αποστολή τους να είναι ανθρωποκεντρική και όχι εγωκεντρική. Κυρίως για το δικό τους καλό. Από την φιλοδοξία της εκκίνησης, την έμπνευση, την αγωνία, την προσπάθεια της επίτευξης του εκάστοτε στόχου, η πορεία προς στην κατάκτηση ενός ρόλου «οφείλει» να μην υποκύπτει σε μονοδιάστατες ανάγκες του εγώ, εξασφαλίζοντας πολυεπίπεδες ισορροπίες για το άτομο και τους γύρω του. Αποτρέποντας τον εαυτό του από το να ενδώσει σε απατηλές μορφές εξουσίας, εξασφαλίζει όχι μόνο ισορροπία, συνοχή, φυσιολογική αλληλουχία στην πορεία του, αλλά και ενδυναμώνεται.
Είναι πιο εύκολο να βρεις ένα στόχο και να τον κυνηγήσεις αποζητώντας την επιτυχία, από το να μάθεις να ζεις με αυτή την επιτυχία όταν την αποκτήσεις, θωρακίζοντας τον εαυτό σου από το να ταυτιστεί με αυτή την επιτυχία.
Όταν δε η επιτυχία αυτή έχει έντονα χαρακτηριστικά που είτε θολώνουν την κρίση είτε περιορίζουν χρονικά τις δυνατότητες ομαλής αφομοίωσης της, προκαλείται ταύτιση και μάλιστα απόλυτη, ρόλου και προσωπικότητας.
Έτσι όταν ο ρόλος τελειώσει, γιατί είναι βέβαιο ότι θα τελειώσει, εδώ τελειώνει η ζωή, η προσωπικότητα μοιάζει σαν να «εξατμίζεται».
Όσο δε πιο ελκυστικός και με εξουσία είναι ο ρόλος, όσο περισσότερη «τύχη» κρύβει στην απόκτηση του, χωρίς το άτομο να έχει βρει τα πατήματα του μέσα και γύρω του, σε κάθε τομέα της ζωής του, διεκδικώντας διευρυμένη ισορροπία, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι η επόμενη φάση της ζωής του.
Όταν ο κύκλος κλείσει, γιατί είναι βέβαιο ότι θα κλείσει, χωρίς να έχουν αποβληθεί εγωκεντρικές ωθήσεις, το άτομο θα βιώσει ένα ανισόρροπο τέλος, ακριβώς όπως ανισόρροπα έχει βιώσει την πορεία του στον κύκλο που έχει δημιουργήσει, αδιαφορώντας για τους γύρω του.
Οι άνθρωποι γύρω του δεν είναι εκεί για να υπηρετούν τον δικό του ρόλο.
Όσοι έχουν ηγετικό ρόλο, προστατεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν το φως που θα ρίξουν φωτίσει τους γύρω τους μαζί με κάθε πτυχή της δικής τους ζωής. Το τέλος του ρόλου τους θα τους βρει δυνατούς και έτοιμους είτε να σταματήσουν είτε να συνεχίσουν στον επόμενο ρόλο ανώδυνα.
Οι μεγάλοι στόχοι είναι σπουδαίοι και εξ ίσου σπουδαία η επίτευξη τους. Σε βοηθάνε να ζήσεις μια συναρπαστική ζωή.
Υποστηρίζω το να έχεις μεγάλα όνειρα, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά που δεν μπορείς να προβλέψεις ή να ελέγξεις. Αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε είναι το ποιοι είμαστε, πως κυνηγάμε τα όνειρα μας, πώς ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις, πως συνυπάρχουμε με τους γύρω μας, πως εν γένει δημιουργούμε τους κύκλους μας ώστε να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε όταν αυτοί κλείσουν.
Συνήθως όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο η πρώτη πληροφορία την οποία ανταλλάσσουμε με στόχο να συστηθούμε και να αλληλοεπιδράσουμε, είναι το ονοματεπώνυμο. Έπειτα ακολουθεί η ερώτηση: “με τι ασχολείσαι”;
Κατά την πρακτική μου άσκηση στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής Δρομοκαΐτειο, θυμάμαι τα λόγια ενός Ψυχιάτρου, ο οποίος ανέφερε το εξής: “Κάθε επάγγελμα έχει την ψυχοπαθολογία του. Π.χ. ένας χειρουργός για να πραγματοποιήσει μια χειρουργική επέμβαση και να μπορέσει να διαχειριστεί όλη αυτή την, κατά γενική ομολογία, αποκρουστική διαδικασία, σίγουρα έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και ψυχικής αντοχής, καθοριζόμενο από την προσωπικότητά του”. Σε αυτό το σημείο τίθεται λοιπόν το ερώτημα: η επιλογή επαγγέλματος εξαρτάται από την προσωπικότητά κάποιου ή το επάγγελμα διαμορφώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου; Και επομένως, πόσο “χώρο” καταλαμβάνει ο επαγγελματικός ρόλος, στην ψυχοσύνθεση και αυτοαντίληψη του ανθρώπου;
Όποια και αν είναι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, το σίγουρο είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσέγγιση στο θέμα, ανάλογα πάντα με τα βιώματα και την ιδιοσυγκρασία του.
Από αντικειμενικής απόψεως, σε αρκετά επαγγέλματα ο εργαζόμενος περνάει στον εργασιακό χώρο το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς του και όχι απλά ένα οκτάωρο. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν επαγγέλματα όπως του ναυτικού ή άλλων ειδικοτήτων, όπου είναι τέτοια η φύση του επαγγέλματος, οι οποίοι απουσιάζουν από την οικογένειά τους όχι μερικές ώρες καθημερινά, αλλά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Επομένως, είναι αυτονόητο ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, ο επαγγελματικός ρόλος υπερτερεί και μονοπωλεί τον χρόνο του ανθρώπου, σε βάρος των άλλων ρόλων, τους οποίους καλείται και έχει ανάγκη να υπηρετεί, όπως αυτόν του παιδιού, του συντρόφου, του γονέα, του φίλου. Και σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε την προσωπική ευθύνη του καθενός για αυτοφροντίδα, δηλαδή αφιέρωση χρόνου στον εαυτό, η οποία έχει καθαρά προσωπική χροιά για τον καθένα.
Δεν σημαίνει φυσικά ότι κάποιος εργαζόμενος ο οποίος δουλεύει αρκετές συνεχόμενες ώρες, μέρες ή μήνες, αδυνατεί να καλλιεργήσει και να επενδύσει ψυχοσυναισθηματικά στους υπόλοιπους ρόλους της ζωής του. Και πάλι σε αυτό το σημείο, συμβάλει σημαντικά και καθοριστικά η προσωπικότητα και η συναισθηματική ποιότητα του ανθρώπου. Δηλαδή οι δεξιότητες σχετίζεσθαι τις οποίες έχει αναπτύξει κατά τη διάρκεια της ζωής του, ώστε να μπορεί να επισυνάψει λειτουργικές σχέσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ενσυναίσθηση, αγάπη και σεβασμό και του εξασφαλίζουν αυτο-ολοκλήρωση και ευτυχία.
Επομένως, όποιος και αν είναι ο επαγγελματικός ρόλος του ανθρώπου, είτε ηγέτης εξουσίας, manager, απλός υπάλληλος μιας μικρής ή μεγάλης εργασιακής ομάδας, γιατρός, δικηγόρος ή ναυτικός, σημασία έχει πόσο απολαμβάνει και πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα από τους υπόλοιπους ρόλους της ζωής του (παιδί, σύντροφος, γονέας, φίλος) εκτός από τον εργασιακό ρόλο. Επίσης, είναι ζωτικής σημασίας το πόση αυτοαξία αντλεί, μέσα σε όλους αυτούς τους ρόλους, οι οποίοι είναι ενεργοί ψυχοσυναισθηματικά και πλαισιώνουν τη ζωή του.
Συμπερασματικά, ο άνθρωπος ολοκληρώνεται σαν προσωπικότητα μέσα από τις σχέσεις του. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό ο κάθε ρόλος, είτε πρόκειται για τον επαγγελματικό ή κάποιον άλλον από αυτούς οι οποίοι προαναφέρθηκαν, να μην λειτουργεί εις βάρος των άλλων, διότι σε αυτήν την περίπτωση, ο άνθρωπος χάνει την ταυτότητα του και την δημιουργία μιας υγιούς προσωπικότητας.
Dr. Hara Trapkou, Synthentic Psychologist Psychotherapist, MA in Systemic Philosophy & Educational Sciences (EKPA), Certified Adult Educator
Η ταυτότητά μας είναι μια ενιαία δυναμική σύνθεση των ρόλων μας. Το νόημα που αποδίδουμε σε κάθε φάση της ζωής μας, καθορίζει την εξέλιξή μας, αλλά και ταυτόχρονα εξαρτάται από ασυνείδητες δικλείδες ασφαλείας, που θέτουμε εμείς στον εαυτό μας σε κάθε φάση της καριέρας μας ( τα αυστηρά όρια που προβάλλουμε, τον υψηλό πήχυ που θέτουμε, την εμμονική τελειοθηρία για επίτευξη στόχων, την υπερβολική ελεγκτική συμπεριφορά κοκ) που μας απομακρύνουν από τη βίωση της στιγμής της Eπιτυχίας του Εδώ και Τώρα.
Όταν δεν είμαστε ο επαγγελματικός μας ρόλος, λοιπόν, ποιοι είμαστε; Η ερώτηση με οδηγεί στη διερεύνηση της αίσθησης του Εαυτού. Το άτομο δεν βιώνει μία προσωπικότητα. Το άτομο ζει εμπειρίες. Η βιωμένη εμπειρία είναι η βάση όπου ο καθένας διαμορφώνει την αίσθηση του εαυτού στους διάφορους ρόλους. Το πως έχει βιώσει τη ζωή του, με φόβο και ενοχές ή με υψηλή αυτοεκτίμηση και συναισθηματικούς δεσμούς καθορίζει το νόημα που θα αποδώσει στη ζωή του και στους ρόλους που κατέχει. Ο ηγέτης, λοιπόν, χρειάζεται να είναι ο πιο δεξιοτέχνης αναζητητής τόσο του εσωτερικού του νοήματος (νοήματος ζωής) όσο και του νοήματος αυτού που κάνει, που παράγει. Είναι εκείνος που τολμά να παντρέψει και τα δυο.
Ο May (1975) αναφερόμενος στις διαστάσεις που επηρεάζουν την εμπειρία της ταυτότητας του «εγώ είμαι ο ηγέτης» και του «εγώ είμαι ο εαυτός μου» πίσω από τον ηγέτη εστίασε στην έννοια της Επίγνωσης του ποιος είμαι και τι ρόλο έχω ( αυτογνωσία, αντιληπτικότητα και υψηλό επίπεδο συνειδητότητας ) και της διαδικασίας που έχω ακολουθήσει για την επίτευξη στόχων μέσω υποκειμενικών βιωμάτων που με καθορίζουν (πένθη, ανασφάλειες, φοβίες) και αντικειμενικών συνθηκών ( άγχος, στρες, ανταγωνισμός) της πραγματικότητας.
Η διαλεκτική αυτή διαδικασία είναι η Ουσία, το Πάθος και η Έμπνευση της αυθεντικής δημιουργικότητας. Είναι η συνειδητοποιημένη ανάγκη για προσπάθεια και αγώνα με ταυτόχρονη αναγνώριση των ορίων της ελευθερίας του.
Η συνειδητοποίηση των μεγάλων περιορισμών που έρχονται να προστεθούν στις ανεξέλεγκτες ελευθερίες του ηγέτη και η αποτυχία αναγνώρισης και αποδοχής τους, τον κρατά πίσω να μη βιώσει ολοκληρωτικά το ρόλο του και την ενιαία ανθρώπινη ταυτότητά του.
Η ελευθερία δράσης έχει μεγάλη σημασία, γιατί χωρίς τον «περιορισμό» της ανθρωποκεντρικής ματιάς, τον βυθίζει σε εγωκεντρικές, παρωχημένες συμπεριφορές. Μέσα από την υπό προϋποθέσεις ελευθερία δράσης, αποκτά την εξαιρετική ικανότητα να αποδίδει νόημα στη ζωή του, στις πράξεις του, να αποκτήσει εκείνες τις συναισθηματικές συνδέσεις ζωής με ανθρώπους και την οικογένεια, που θα τον συντροφεύουν, όταν κλείνουν και ανοίγουν οι κύκλοι ζωής του.
Ο ρόλος του ηγέτη, αποτελεί ένα δυναμικό πεδίο διαρκούς αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον και τίθεται επί τη βάσει των μεταβιβαστικών και αντιμεταβιβαστικών συναισθημάτων του απέναντι σε αυτό. Όταν εκείνος μεταβιβάζει προς το περιβάλλον, εμμονικές επιδιώξεις, τελειοθηρικά κίνητρα και ψυχαναγκαστικές φιλοδοξίες, τότε και το περιβάλλον, θα του αντιμεταβιβάσει εχθρότητα, άρνηση συνεργασίας, μη παραγωγικότητα.
Η Ζωή έχει κύκλους που βιώνονται, κατά την Ηρακλείτεια παραδοχή, μέσω Θέσης, Αντίθεσης και Σύνθεσης. Κάθε τέλος κύκλου για τον ηγέτη, έχει ανάγκη από μία σύνθεση των κομματιών του, των συνεκτικών δεσμών που έχει δομήσει με συναδέλφους, οικογενειακούς φίλους, στιγμές ζωής και της απαραίτητης δεξιότητας να συνθέσει αυτό το εμπειρικό παζλ. Έτσι ακόμα και ύστερα από τη συνταξιοδότηση, φεύγει καλυμμένος, γεμάτος με εφόδια για να συνεχίσει το ταξίδι, της αυτοεξερεύνησης σε νέους δρόμους.
Roundtable in print: “Όταν δεν είμαστε ο επαγγελματικός μας ρόλος, ξέρουμε ποιοι είμαστε;” © Diamond Pages Magazine | September 2023 |
About The Author
