«Κάνε αυτό που είναι να κάνεις, αλλά θα γίνει ότι είναι γραφτό να γίνει»
Ας μην ακυρώνουμε τις ρίζες μας, μέσα στο σύγχρονο πρέπει να έχει θέση και το παλιό: Άννα Αγγελοπούλου, Συνέντευξη από τη Στέλλα Παπαδάκη
Με έμπνευση, μεράκι και αριστοτεχνική προσέγγιση η δημιουργός Άννα Αγγελοπούλου μεταποιεί αντικείμενα και έπιπλα και τα ανανεώνει, κάνοντας τα να μοιάζουν καινούργια και τους προσδίδει μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της να μεταμορφώνει ότι πιάνει στα χέρια της, αλλά και η έμφυτη αντίληψη της για το καλόγουστο και το αισθητικά άρτιο ήταν χαρακτηριστικά που την διέκριναν από πολύ μικρή, το ίδιο και η αγάπη της για τα χρώματα. «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το καφέ σε όλες τις αποχρώσεις και μιλώ φυσικά για τα έπιπλα της οικογενειακής εστίας αλλά και των σπιτιών της αστικής ελληνικής κοινωνίας της εποχής, λάτρεψα όμως την πανδαισία των χρωμάτων που ανακάλυψα στα ταξίδια μου. Έκτοτε η ζωή μου έγινε πολύχρωμη» μου λέει χαριτολογώντας, όταν την επισκέπτομαι στο πανέμορφο σπίτι της στη Γλυφάδα.
Ένα οροφοδιαμέρισμα με θησαυρούς από υπέροχα έπιπλα και αντικείμενα. Κάθε δωμάτιο και ένας αξιοθαύμαστος κόσμος που σε γοητεύει. Παντού υπάρχει η δική της πινελιά, έπιπλα- αντίκες ή κομμάτια διαφόρων εποχών, πολυθρόνες, τραπέζια, βιβλιοθήκες, κομοδίνα, ροτόντες, διακοσμητικά αντικείμενα, φωτιστικά και σε όλα,η ίδια έχει επέμβει με την μοναδική της αισθητική και τους έχει προσδώσει μια ξεχωριστή προσωπικότητα, πότε αλλάζοντας το χρώμα τους , ποτέ το ύφασμα, άλλοτε τις λεπτομέρειες που τις έχει «πειράξει» με το πινελάκι της και ένα σωρό άλλες αλλαγές που κάνουν την διαφορά, δημιουργώντας statement κομμάτια που σε εκπλήσσουν!
Η Άννα Αγγελοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στον Πειραιά σε μια κυριολεκτικά «γλυκιά» οικογένεια, όπως μου εξηγεί, καθώς και οι δύο γονείς της είχαν τις δύο πιο σημαντικές, ανταγωνιστικές καραμελοβιοτεχνίες της περιοχής. Ο έρωτας των δύο νέων ένωσε τις οικογένειες τους, σε μία κοινή οικογενειακή επιχείρηση.
Τα δύο κορίτσια του ζευγαριού, η Άννα και η αδελφή της μεγάλωσαν με όλα τους τα καλά. Μαθήτριες της Γαλλικής Σχολής Jeanne D΄Arc του Πειραιά, με ξένες γλώσσες, πιάνο και όλα τα συναφή μιας καλοαναθρεμμένης κοπέλας. Η Άννα αν και άριστη μαθήτρια ήταν ατίθαση και το μυαλό της το είχε στον θαυμαστό κόσμο των χρωμάτων, των υφασμάτων και των επίπλων.
Στα ταξίδια που έκανε είτε με τους γονείς της ή με το σχολείο της, στη Γαλλία, -ο πιο αγαπημένος της προορισμός ακόμη και σήμερα-, στην Ιταλία ή και σε άλλες κεντροευρωπαικές χώρες την γοήτευαν τα παλαιοπωλεία, τα κτίρια αλλά και τα έπιπλα με τις διάφορες τεχνοτροπίες. Απο την τέχνη, τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους πήρε τις πρώτες και βασικές επιρροές της. Και φυσικά όσα έβλεπε στους χώρους αυτούς, ήθελε να τα δοκιμάσει στα έπιπλα και τα αντικείμενα του σπιτιού της και σε ότι υπήρχε στο προσωπικό της χώρο.
«Έχω φάει εγώ ξύλο από την μητέρα μου, γιατι κατέστρεφα τα πράγματά μας. Ελεγα, για κάτσε να το τρίψω αυτό και να το βάψω με τους μαρκαδόρους μου και να δω τι αποτέλεσμα θα φέρω. Πάντα σκεφτόμουν πως να τροποποιήσω το οτιδήποτε, για να το κάνω πιο όμορφο »
Μου δείχνει μια συρταριέρα από μπαμπού που την έχει στην κουζίνα της και την έχει βάψει. «Στα 16 μου χρόνια την έφτιαξα έτσι, από τότε την έχω και δες πως μοιάζει σαν να την αγόρασα τώρα.
Την τελική εικόνα των πραγμάτων την έχω ήδη στο μυαλό μου, από τη στιγμή που πρωτοαντικρίζω ένα έπιπλο, ένα χώρο. Αμέσως μου γεννιέται η ιδέα πως θα μπορούσα να αλλάξω το κάθε τι, για να το αναδείξω, για να γίνει καλύτερο, πιο φρέσκο! Στους πελάτες μου, ποτέ δεν περιγράφω αυτό που έχω σκεφτεί, πριν μου ζητήσουν οι ίδιοι αυτό που θέλουν να κάνουν. Τους αφήνω να μου εκφράσουν τις ανάγκες τους, να μου δείξουν το σπίτι τους, αν επιθυμούν για να δημιουργήσουμε μαζί, αυτό που τους ταιριάζει. Απλώς εγώ με τους τεχνίτες μου, κάνω τη δουλειά και φέρνω ένα αποτέλεσμα που στη κυριολεξία τους εκπλήσσει θετικά.»
Τις γνώσεις της πάνω στην επεξεργασία των επίπλων, τις τεχνικές όπως το λούστρο, το πατινάρισμα, το σωστό τρόπο βαφής του ξύλου, τις απέκτησε κάνοντας σεμινάρια δίπλα στους καλύτερους τεχνικούς που τους αναζητούσε εδώ και χρόνια στην Αθήνα, στα εξειδικευμένα εργαστήρια των γνωστών επιπλάδων και στο εξωτερικό. Εχει παρακολουθήσει πολλά ειδικά σεμινάρια και έχει εκπαιδευτεί από τους καλύτερους του είδους, γιατι πάντοτε τους αναζητούσε στην αγορά. Επίσης έχει επισκεφθεί τις δύο καλύτερες βιομηχανίες επίπλων στον κόσμο, την Grange και την Ferrand που βρίσκονται στη Γαλλία και έχει παρακολουθήσει πως δουλεύουν και δημιουργούν μοναδικά αντικείμενα. Εξελίσσει συνεχώς τις γνώσεις της, όπως τώρα που ετοιμάζεται να πάει στην Ελβετία για να παρακολουθήσει ένα digital σεμινάριο τρισδιάστατης πραγματικότητας επίπλων.
«Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη, δεν παίρνεις απλώς ένα πινέλο και αρχίζεις να βάφεις, απαιτεί ειδικές γνώσεις, θέλει επιμονή και υπομονή, τεχνογνωσία και πάνω από όλα αισθητική αντίληψη.»
Είναι αυθόρμητη, ειλικρινής και την χαρακτηρίζει η αισιοδοξία και η θετική προσέγγιση της ζωής, είναι δοτική και της αρέσει να περιποιείται τους ανθρώπους που αγαπάει, τους φίλους της που τους έχει χρόνια στη ζωή της. Λατρεύει τα ζώα και τα προστατεύει με κάθε τρόπο, η ίδια συγκατοικεί με τις τρεις γάτες της, τον Μάρκο, την Εβίτα και την Καρολίνα, ενώ υποστηρίζει πολλές οργανώσεις φιλοζωικές που μεριμνούν για τα αδέσποτα ζώα.
«Τα ζώα σου δίνουν την αγάπη τους και περιμένουν ελάχιστα από σένα, η σχέση μαζί τους μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό» εξηγεί
Της αρέσει να ταξιδεύει στον κόσμο και να γνωρίζει νέους τόπους και διαφορετικές κουλτούρες, αυτά ενεργοποιούν την έμπνευσή της. Και φυσικά την ενθουσιάζουν τα παλιά αντικείμενα που λες και την καλούν να τους δώσει μια καινούργια νεότητα…
«Μετουσιώνω το παλιό και το πεπερασμένο και του δίνω την αξία που έχει. Κάνω το άχρηστο, χρήσιμο, δίνω ζωή σε αυτό που θα πήγαινε στα σκουπίδια. Πόσα πράγματα της μαμάς μας, των παππούδων μας θεωρούμε ότι δεν μας χρειάζονται πιά, γιατί δεν ταιριάζουν στο σήμερα. Το σκουπίδι του άλλου, γίνεται «θησαυρός» για μένα, μου επισημαίνει.
Όνειρό της ανεκπλήρωτο, να μετοικήσει σε μερικά χρόνια στο γραφικό Saint Paul De Vence, ένα από τα παλαιά χωριουδάκια της Μεσαιωνικής Γαλλίας, στη Γαλλική Ριβιέρα κι εκεί να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, σε ένα μέρος με πολύχρωμα αντικείμενα και πέτρινα σπίτια.
Την ρωτάω ποιο είναι το μότο της ζωής της και μου απαντάει χαμογελώντας με νόημα και χωρίς δεύτερη σκέψη «Κάνε αυτό που είναι να κάνεις, αλλά θα γίνει ότι είναι γραφτό να γίνει»
Άννα Αγγελοπούλου: “Ας μην ακυρώνουμε τις ρίζες μας, μέσα στο σύγχρονο πρέπει να έχει θέση και το παλιό” © Diamond Pages Magazine | November 2022 |
About The Author
