Ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κατηγορήθηκε συχνά ότι αγνοούσε πλήρως την αλήθεια. Ωστόσο, μερικά από τα ψέματα των προκατόχων του είναι από παράξενα έως το τρομακτικά. Πού κατατάσσεται, σε σχέση με αυτούς, ο Τραμπ;
Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο εμιράτο του Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους είχε δηλώσει: «Αυτό δε θα περάσει».
Αλλά καθώς τα αμερικανικά στρατεύματα κατευθύνονταν προς τον Κόλπο, το αμερικανικό κοινό είχε αμφιβολίες για την αιτιολόγηση της στρατιωτικής δράσης.
Η εξόριστη κυβέρνηση του Κουβέιτ προσέλαβε αμέσως μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων των ΗΠΑ, την Hill & Knowlton, της οποίας το γραφείο στην Ουάσινγκτον διευθυνόταν από τον πρώην επιτελάρχη του Μπους.
Η εταιρεία δημοσίων σχέσεων επινόησε έναν υποτιθέμενο μάρτυρα, ένα 15χρονο κορίτσι με το όνομα “Nayirah”, για να δηλώσει στους βουλευτές τον Οκτώβριο του 1990 ότι Ιρακινοί στρατιώτες είχαν εισέλθει σε νοσοκομείο στο Κουβέιτ, απομάκρυναν μωρά από θερμοκοιτίδες και τα άφησαν να πεθάνουν στο κρύο πάτωμα.
Μόνο μετά τον πόλεμο αποκαλύφθηκε ότι η «μάρτυρας» ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ. Και η ιστορία της ήταν εντελώς αβάσιμη, όπως αναφέρει ο John MacArthur στο βιβλίο του, Second Front: Censorship and Propaganda in the 1991 Gulf War.
Η Washington Post διατηρεί μια βάση δεδομένων με δηλώσεις του Τραμπ – πάνω από 30.000 – που ισχυρίζεται ότι είναι ψευδείς ή παραπλανητικές.
Πολλές από αυτές τις δηλώσεις, όπως για το γκολφ ή τον πλούτο του, ακούγονται σχετικά ασήμαντες.
Άλλες, όπως ισχυρισμοί ότι παραπλάνησε σκόπιμα τον αμερικανικό λαό σχετικά με τη σοβαρότητα του κορονοϊού ή τους αβάσιμους ισχυρισμούς του ότι οι εκλογές του Λευκού Οίκου το 2020 ήταν νοθευμένες, θα μπορούσαν να αποδειχθούν πολύ πιο επιζήμιες.
Ο Benjamin Ginsberg, συγγραφέας του The American Lie: Government by the People and Other Political Fables, λέει ότι όταν πρόκειται για προεδρικά ψεύδη, μερικά είναι πολύ πιο σημαντικά από άλλα.
Κάποτε οι Αμερικανοί είχαν μια σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους. Τους σέβονταν σχεδόν σα να ήταν θεοί. Πότε άλλαξε αυτό;
Πολλοί ιστορικοί τοποθετούν χρονικά αυτήν τη ρήξη στην εποχή του Lyndon Baines Johnson, παρόλο που δεν ήταν ο πρώτος πρόεδρος που είπε ψέματα.
Τα ψεύδη του Johnson στον πόλεμο του Βιετνάμ περιελάμβαναν την επινόηση μιας ναυτικής επίθεσης τον Αύγουστο του 1964 που δεν συνέβη ποτέ στον Κόλπο του Τόνκιν για να κλιμακώσει δραματικά τη σύγκρουση.
Η διαρκώς υποκριτική στάση του Johnson ως προς την καταστροφική του εξωτερική πολιτική δηλητηρίασε την αμερικανική πολιτική ζωή και οδήγησε τους δημοσιογράφους να επινοήσουν έναν ευφημισμό για την κυβέρνησή του: το «κενό αξιοπιστίας».
Ο διάδοχός του, Ρίτσαρντ Νίξον, διεκδίκησε το αξίωμά του για να θέσει ένα «έντιμο» τέλος στη σφαγή στο Βιετνάμ, προτού επεκτείνει τη σύγκρουση με τον κρυφό βομβαρδισμό της Καμπότζης.
Ωστόσο, ήταν μια άλλη προσπάθεια συγκάλυψης – το σκάνδαλο του Watergate, μια αποτυχημένη διάρρηξη από τους οπαδούς του για να παγιδεύσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους – που κατέστρεψε την προεδρία του Νίξον.
«Έχουμε ανεχτεί τα προεδρικά ψέματα από την αρχή της δημοκρατίας μας», λέει ο καθηγητής Eric Alterman, συγγραφέας του Lying In State: Why Presidents Lie – And Why Trump Is Worse.
Όλα αυτά αποτελούν μια θλιβερή υπενθύμιση της ευλογίας που είναι χαραγμένη πάνω από το τζάκι στην τραπεζαρία του Λευκού Οίκου:
«Είθε μόνο Τίμιοι και Σοφοί Άνδρες να κυβερνούν από αυτόν το Οίκο».
Πηγή: BBC
You could read more about Runway Here