Από τη δημοσιογραφία στη ζωγραφική. Πως παίρνει κανείς μια τέτοια απόφαση;
Δεν ήταν και πολύ δύσκολη η επιλογή. Η δημοσιογραφία όπως την έζησα στην σαραντάχρονη και πλέον, διαδρομή μου, έχει πλέον τελειώσει. Οι δημοσιογράφοι, από ερευνητές και ελεγκτές της κάθε μορφής εξουσίας, έγιναν μέρος της εξουσίας. Στα λόγια βέβαια «μέρος της εξουσίας», γιατί στην πραγματικότητα έγιναν υπάλληλοι της κάθε μορφής εξουσίας. Οπότε, η απόδραση ήταν μονόδρομος.
Η ζωγραφική, καταπιεσμένο απωθημένο την περίοδο της ενεργούς και έντονης δημοσιογραφικής δραστηριότητας, βρήκε την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια και να κυριαρχήσει στη ζωή μου. Νιώθω να έχω απελευθερωθεί. Στον καμβά μπορώ να πω αλήθειες που στη δημοσιογραφία δεν υπήρχε μέσο να τις φιλοξενήσει.
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης;
Είμαι ένας άνθρωπος που για 40 χρόνια όργωνα τους δρόμους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Συσσώρευσα εμπειρίες και εικόνες που τώρα μετουσιώνονται σε πίνακες στο χαρτί και τον καμβά. Με βοηθά το εξασκημένο μάτι του δημοσιογράφου να βλέπω «πίσω από την κουρτίνα» και να προσπαθώ να το αποδώσω στον καμβά, σε συνδυασμό με τον εσωτερικό μου κόσμο. Κάθε έργο ενός δημιουργού είναι στην ουσία μια κατάθεση ψυχής, επιστέγασμα εμπειριών, βιωμάτων και ανησυχιών.
Πότε σας αρέσει να ζωγραφίζετε, όταν είστε σε ευφορία ή σε στιγμές δύσκολες;
Εν αντιθέσει με τους ποιητές, συγγραφείς και μουσικούς εγώ νιώθω την ανάγκη να δημιουργήσω όταν είμαι χαρούμενος, όταν είμαι καλά. Ίσως αυτό αποτυπώνεται και στα έργα μου, όπου κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Αν και με γοητεύει και ο συνδυασμός του άσπρου-μαύρου. Απαραίτητη προϋπόθεση όταν ζωγραφίζω είναι η μουσική. Με απελευθερώνει και με οδηγεί…
Μιλήστε μας λίγο για τη σχέση δημιουργού και δημιουργήματος
Όταν άρχισα να ασχολούμαι εντατικά με τη ζωγραφική και η δημοσιογραφία πέρασε σε δεύτερο πλάνο, με απασχολούσε πολύ έντονα η στιγμή του αποχωρισμού ενός έργου, όταν θα βρίσκονταν ο πρώτος αγοραστής! Δεν είδα ποτέ τη ζωγραφική ως επάγγελμα και φυσικά ως μέσο επιβίωσης. Ευτυχώς η πρώτη μου έκθεση πριν από έναν χρόνο στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με βοήθησε να ξεπεράσω αυτή την εξάρτηση από τα δημιουργήματά μου, καθώς αρκετά από τα έργα που εκτέθηκαν βρίσκονται πλέον σε άλλα χέρια. Και με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι ένα από αυτά κοσμεί το γραφείο του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος και εγκαινίασε την έκθεσή μου. Νομίζω πως ο κάθε δημιουργός ζωγραφίζει, γράφει, συνθέτει πρώτα για τον εαυτό του. Αν, τώρα, το αποτέλεσμα αρέσει σε κάποιον και θέλει να το αποκτήσει, αυτό αποτελεί πρωτίστως επιβεβαίωση και ηθική ικανοποίηση για το δημιουργό του. Άλλωστε, η τέχνη είναι λαϊκό αγαθό και ως τέτοια πρέπει να τη βλέπει κανείς.
Η επόμενη έκθεση;
Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα. Σε έναν εκπληκτικό χώρο, στο Μουσείο Τσιτσάνη που στεγάζεται σε ένα πέτρινο οθωμανικό λουτρό. Λόγω του covid 19 έχουμε μεταθέσει δυο φορές τις ημερομηνίες, η τελευταία ήταν για τον προσεχή Μάρτιο και μόλις αμβλυνθεί κάπως το πρόβλημα θα καθορίσουμε τη νέα. Ταυτοχρόνως αναζητώ έναν χώρο να στήσω ένα πλήρες ατελιέ, το οποίο θέλω να λειτουργεί και ως εκθετήριο, όχι μόνον των δικών μου έργων, αλλά και άλλων δημιουργών με περιοδικές μικρές εκθέσεις. Γιατί η μεγαλύτερη ανάγκη για έναν νέο ζωγράφο είναι να βρει τρόπο να δείξει τη δουλειά του. Και να κριθεί…
Για να δείτε τη συλλογή του Γιώργου Κογιάννη, μπορείτε να στείλετε email εδώ Kogiannisgeo@gmail.com