Διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις, δικαίως θα σκεφθείτε ότι είναι ένα ρομαντικό κείμενο, σίγουρα όχι μία επαγγελματική προσέγγισις. Εδώ ακριβώς ξεκινάει η παρεξήγησις: Ο σύγχρονος manager επιχειρεί να βάλει σε καλούπια –καλούπια υπάρχοντα, γενικής χρήσεως, βολικά και επιχειρηματικά «σωστά»– την παράξενη αλλά συναρπαστική αυτή αγορά, το top end και τους πελάτες της. Είναι μία ακόμη πράξις του αλαζονικού τρόπου σκέψεως της εποχής μας, που παραβλέπει τις επιθυμίες μίας ελάχιστης αλλά παντοδύναμης αγοραστικής ομάδας, η οποία ούτε ανάγκη έχει το top end προϊόν ούτε, σαφέστατα, επηρεάζεται από τα πάσης φύσεως όπλα και μηνύματα του marketing, όπως διδάσκεται στις σχολές αλλά και στα γραφεία των εταιρειών.
The customer is king as long as he does what we say
Πράγματι, με τις σημερινές μεθόδους του marketing, με τις ισχυρές πολυεθνικές που επιβάλλουν το προϊόν και τις υπηρεσίες τους, αυτό ισχύει – αλλά ισχύει εκεί όπου ο προμηθευτής υπερισχύει του αγοραστή.
Σίγουρα το ακριβώς ανάποδο ισχύει στον μαγικό κόσμο του top end
Τις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε αυτήν την εξέλιξη και στον χώρο του υπερ-αυτοκινήτου. Είδαμε τη Ferrari, τη Maserati, την Aston Martin, την Jaguar, την Bugatti, τη Lamborghini και τη Lotus να περνούν στα χέρια μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, μία πραγματικότητα που, ομολογουμένως, προσέφερε αξιόπιστα και προηγμένα μοντέλα, γιγαντιαίες επενδύσεις, τεχνολογία αιχμής, σημαντικές οικονομίες στην κατασκευή, μεγάλη αύξηση των αριθμών. Όλα αυτά, αναμφισβήτητα.
Όμως, αν εξαιρέσουμε τις λίγες περιπτώσεις που επιχειρήθηκε η κακή πρακτική του badge marketing, να πλασάρουμε δηλαδή ένα καθημερινό προϊόν ως top end κοτσάροντας (ζητώ συγγνώμη για την άκομψη αλλά ακριβή φρασεολογία) το σήμα μίας top end μάρκας, πρέπει να κρατάμε πάντα στον νου μας ότι οι αγοραστές στο top end ΔΕΝ άλλαξαν. Αυξήθηκαν λίγο αριθμητικά, σίγουρα. Αυτό είναι φυσικό και υγιές. Έχουν όμως το ίδιο κίνητρο: την πραγμάτωση ενός ονείρουτους, όχι την ικανοποίηση μίας ανάγκης τους.
Στην αλλαγή αυτή όμως χάθηκε ένας σημαντικός κρίκος: στον μαγικό μας μικροκόσμο δεν υπάρχουν πια ο Alejandrο de Tomaso, o Romano Artioli, ο Mike Kimberley, ο Vittorio di Capua, ο Luca di Montezemolo, οι εμβληματικές προσωπικότητες που αντικαταστάθηκαν από ικανότατους μεν, managers δε. Statesmen σπανίως. Ο κρίκος που μπορεί πλέον να συντηρήσει (ή να καταστρέψει) τη σχέση με τον τελικό top end αγοραστή είναι το άτομο που θα έχει την τελική επαφή μαζί του, κάτι που απαιτεί μία πολιτιστική, πνευματική, αλλά προ πάντων κοινωνική συμβατότητα.
Τελειώνω τις επιμελημένα ατάκτως ερριμμένες αυτές σκέψεις με μία σοφή κουβέντα ενός από τους τελευταίους statesmen του μαγικού χώρου μας, του Luca Cordero di Montezemolo, σε μεσημεριανό γεύμα σε ένα ηλιόλουστο Παρίσι.
Ιf you try to sell a Patek Philippe in STANDA (φθηνά μαγαζιά στην Ιταλία, κάτι σαν το Μινιόν)
nobody will by this Patek Philippe.
Γιώργος Λυμπεράκης, Διευθύνων Σύμβουλος TRIDENT
You could find out more about TRIDENT HERE